Een zegen in vermomming

In de winter van 1975 werd er een kleine jongen geboren. Het jongetje was zo enthousiast om op deze aarde te leven, dat hij te vroeg werd geboren. Hij was drie maanden prematuur en moest een tijd in de couveuse liggen. Helaas was de medische technologie toen nog niet zo ver gevorderd, als dat het nu is. Het net drie pond zware jongetje overleefde het, maar er moest wel een prijs worden betaald. In de couveuse had hij te weinig zuurstof gehad en ten gevolge hiervan een hersenbeschadiging opgelopen, hij was spastisch.In dit boek beschrijft de auteur hoe het is om op te groeien en te leven met een handicap en dan vooral hoe het in eerste instantie niet zo florissante uitgangspunt van het leven met een handicap, nu jaren later een van zijn grootste leraren en zelfs op een bepaalde manier de grootste zegen van zijn leven is geweest. Het boek beschrijft hoe hij, dankzij zijn lichamelijke beperkingen een diepe dankbaarheid voor het leven heeft gekregen en heeft geleerd dat met vertrouwen, doorzettingsvermogen, optimisme en discipline er nog een heleboel mogelijk is.Dankzij de fysiek harde en soms eenzame werkelijkheid van het bestaan, heeft hij de diepte, schoonheid en compassie van het menselijke Zelf mogen leren en dit is zeker net zoveel waard als een 'gewoon' functionerend lijf.In het boek wordt beschreven hoe de geest inderdaad de fysieke werkelijkheid van ons bestaan vormgeeft. Waarop richt jij je aandacht en perceptie? Op dat wat er niet is, of kun je dankbaar zijn voor wat er wel is. Alleen onze eigen uitdagingen en problemen leren ons wie we werkelijk zijn. Het boek beschrijft de strijd om een eigen plek in de wereld te vinden. In het zoeken naar het Zelf, zijn er vele angsten, uitdagingen en lessen en verliezen, die ons wachten om te groeien als een mens. Als we hier doorkomen, dan weet je nooit wat het Leven je brengt.